مولوی

احادیث در فضائل حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها کمّاً‌ و کیفاً تمامی ندارد؛ برخی از آنها معروف‌تر است و بیشتر بر سر زبانهاست و برخی کمتر شنیده شده است.

این حدیث سوزناک که گوشه‌ای از غم و غصه‌های حضرت مولی الموالی أمیرالمؤمنین علیه‌السلام را نشان می‌دهد از احادیثی است که در مجامع شیعی نقل نشده و حقیر هم منبعی غیر از آنچه در ذیل می آید برای آن نمی‌شناسم.

إجمالاً از این حدیث معلوم می‌شود مصائبی که پس از رحلت نبی أکرم صلی الله علیه وآله وسلم بر حضرت أمیرالمومنین علیه السلام وارد شد به گونه‌ای بوده که شنیدن و تصور آن هم بر آن حضرت دشوار بوده چه رسد به دیدن آن صحنه و مأمور بودن به صبر و سکوت:

قال رسول الله يا على لو رأيت كبدى ينجر على الارض ايش تصنع به قال لا استطيع الجواب يا رسول اللَّه اجعل جفن عينى مأواه و حشو فؤادى مثواه واعد نفسى فيه من المجرمين المقصرين فقال النبى صلّى اللّه عليه و سلم فاطمة بضعة منى اولادنا اكبادنا تمشى على الارض

رسول خدا به امیرالمؤمنین علیه‌السلام فرمودند: ای علی اگر کبد و جگر من را ببینی که بر روی زمین کشیده می‌شود چه خواهی کرد؟

امیرالمؤمنین ابتدا عرض کردند: نمی‌توانم جواب دهم و سپس گفتند: پلک چشمم را پناه او و داخل قلبم را منزلگاهش قرار می‌دهم و با پلک چشم و قلبم از او نگهداری میکنم و باز هم خودم را در حق آن مقصر می ‌شمرم.

پیامبر صلی الله علیه‌وآله‌وسلم فرمودند: فاطمه پاره تن من است و فرزندان ما جگرهای ما هستند که بر زمین حرکت می‌کنند.

(مکتوبات مولانا، ص184)